قلمم عاجز است از بيان هرگونه حرفي. قلم سرمي شكند چون به اسم مقدسش ميرسد. در ظرف هيچ واژ ه اي چاي نميگرد وصفش. هيچ كلامي گويا عطوفت بيكرانش نيست. شايد با بوسه اي برچهره پرچينش و گيسوان به برف نشسته اش و چشمان گود رفته اش و دستهايش كه اينك با لرزه اي خفيف حكايت بهار گذشته عمررا مي كند اقرار كرد به ناتواني جبران وسعت بيكران مهرش