فانوس را كمي بالاتر بگير/ بوي اين علف ها به پاي من آشناست/مي خواهم درخت ها را ببينم/ من ديگر به هيچ چيز يقين ندارم/ ونمي دانم از كدام سوي به اين جا آمده بودند/ دختراني كه از چيدن گل گاوزبان برمي گشتند/ فانوس راكمي بالاتر بگير/ مي خواهم پيش از آن كه به آسمان بروند/دربوي شانه هايشان/ به همان گيجي برگردم/ درسمت گمشده ي اين راه، تپه اي ست/ كه تمامي جنگل/ تنها يكي درخت درآن مانده است/ وچشمه اي هزار ساله/ كه از اندوه و علف مي گذرد/ بايد همان جا اتراق كنيم/ تا اسب هايمان برگردند/ ومارا/ به آسمان ببرند.
