سلام دوست عزيز/يارب! اي تنهــا پناه بي کسـان اي فـروغ و نـور چشـم ديدگــان هرچـه گويم من، تو بر آن واقفيتـو خليلـي ، تـو کبيري ،هاتفيوصـف اوصـاف تو باشـد نا تمــامپس سخـن کوتـه کنم ، جز يک کلام خيسـي مژگان مـن باشـد گـــواه نــادم و زارم ، ببخشايـم گناه يا حق / من آپم ومنتظر حضور سبزتان مي باشم/موفق باشيد
salam
manam mamnonam ke weblogamo khond
manam az webloge to lezat bordam
khosh bashi
farnoosh
دلي که پيش تو ره يافت باز پس نرود هواي گرفته عشق از پي هوس نرود به بوي زلف تو دم ميزنم درين شب تار ورنه چون سحرم بي تو يک نفس نرود چنان به دام غمت خو گرفت مرغ دلم که ياد باغ بهشتش درين قفس نرود نثار آه سحر ميکنم سرشک نياز که دامن توام اي گل زدسترس نرود دلا بسوز و به جان برافروز آتش عشق کزين چراغ تودودي به چشم کس نرود فغان بلبل طبعم به گلشن تو خوش است که کار دلبري گل زخار و خس نرود دلي که نغمه ناقوس معبد تو شنيد چو کودکان ز پي بانگ هر جرس نرود بر آستان تو چون سايه سر نهم همه عمر که هرکه پيش تو ره يافت بازپس نرود.....يا حق
salam khahare golam
http://www.daftareshgh.persianblog.com/
سلام. خوبي؟. خوش ميگذره؟. دفـــــــــــــــــــــــــــــتر عشـــــــــــــــــــــق آپـــــــــــــــــــــــــديت شـــــــــــــــــد . منـــــــــــــــــــــــــــتظـــــــــــــر حضـــــــــــــــــــور هميــــــــــــــــشه بهــــــــــــاريت هستــــــــــم. در پناه حق
اين سطرها را براي تو مي نويسم/ با هيچكس/ حتي كلامي ازآن را فاش مكن/ من هم كليد زبانم را/ بعداز نوشتن اين شعر/به اقيانوسي خواهم انداخت/ فرصت كم است/ واين كوره راه ها/ هيچكدام/ مارابه جايي نمي برد/ من راه ناشناخته اي را مي دانم/ اما مجال براي نوشتن نيست/ وچشم هايي كه چشم ندارند ديدن مارا/ درپي ما هستند/ فرصت كم است/ ديدار ما/ كنار همان اقيانوس/
از ستاره ها دورتر نمي روم/تو همين جا منتظرم باش/ به گنجشك ها گفته ام/ هواي دلتنگي ات را داشته باشند/ تا من برگردم/ جايي ميان همين ستاره ها/ چشمه اي ست/ پوشيده از علف هاي نقره اي/ مگر تو نمي خواستي زير نورماه بنشيني / ودرخت وگربه هاو شيرواني هاي نقره اي را/ تماشا كني؟/ ماه / از همين چشمه نوشيده است/ كه اين همه مهتابيست/ كنار پنجره منتظرم باش!!!!!!
فانوس را كمي بالاتر بگير/ بوي اين علف ها به پاي من آشناست/مي خواهم درخت ها را ببينم/ من ديگر به هيچ چيز يقين ندارم/ ونمي دانم از كدام سوي به اين جا آمده بودند/ دختراني كه از چيدن گل گاوزبان برمي گشتند/ فانوس راكمي بالاتر بگير/ مي خواهم پيش از آن كه به آسمان بروند/دربوي شانه هايشان/ به همان گيجي برگردم/ درسمت گمشده ي اين راه، تپه اي ست/ كه تمامي جنگل/ تنها يكي درخت درآن مانده است/ وچشمه اي هزار ساله/ كه از اندوه و علف مي گذرد/ بايد همان جا اتراق كنيم/ تا اسب هايمان برگردند/ ومارا/ به آسمان ببرند.
