هنوز هم دل در كربلاست . هنوز هم همنواي ناله هاي كربلاست.هنوز هم دل در عزاي پاره تن زهراي مرضيه چاك چاكه. هنوز هم ميل زندگي در من نيست. هنوز هم شوري براي زيستن در اين دنياي دون در خود نمي يابم. نميتوانم بخندم. نميتونم دل به زندگي و به عشقهاي دنيايي ببندم. هنوز در حيرت و بهت اين فاجعه مانده ام. هنوز جان مي سوزد و دل ميگدازد. گويي همراه با شهيدان صد پاره تن. قلب من هم صدپاره شده .واي خدايا چگونه مي شود باور كرد كه آن واقعه را. چگونه ميشود اين همه دون صفتي و پستي و وحشي گري را باور كرد ؟؟؟؟؟؟ خدايا صبري عطا كن و آرامشي تا خودم را بيابم و باز تحمل كنم اين روزگار دون بي مروت را.......