سال بي‌باران
جلپاره‌يي‌ست نان
به رنگ بي‌حرمت دل‌زده‌گي
به طعم دشنامي دشخوار و
به بوي تقلب.


ترجيح‌مي‌دهي که نبويي نچشي،
ببيني که گرسنه به‌بالين‌سرنهادن
گواراتر از فرودادن آن ناگوار است.



سال بي‌باران
آب
نوميدي‌ست.
شرافت عطش است و
تشريف پليدي
توجيه تيمم.


به‌جد مي‌گويي: «خوشا عطشان مردن،
که لب‌ترکردن از اين
گردن‌نهادن به خفت تسليم است.»



تشنه را گرچه از آب ناگزير است و گشنه را از نان،
سير گشنه‌گي‌ام سيراب عطش
گر آب اين است و نان است آن!