شست باران بهاران هر چه هر جا بود

يك شب پاك اهورايي

بود و پيدا بود

بر بلندي همگنان خاموش

گرد هم بودند

ليك پنداري

هر كسي با خويش تنها بود

ماه مي تابيد و شب آرام و زيبا بود

جمله آفاق جهان پيدا

اختران روشنتر از هر شب

تا اقاصي ژرفناي آسمان پيدا

جاوداني بيكران تا بيكرانه ي جاودان پيدا

اينك اين پرسنده مي پرسد

پرسنده : من شنيدستم

تا جهان باقي ست مرزي هست

بين دانستن

و ندانستن

تو بگو ، مزدك !‌ چه مي داني ؟

آنسوي اين مرز ناپيدا

چيست ؟

وانكه زانسو چند و چون دانسته باشد كيست ؟

مزدك : من جز اينجايي كه مي بينم نمي دانم

پرسنده : يا جز اينجايي كه مي داني نمي بيني

مزدك : من نمي دانم چه آنجه يا كجا آنجاست

بودا : از همين دانستن و ديدن

يا ندانستن سخن مي رفت

زرتشت : آه ، مزدك ! كاش مي ديدي

شهر بند رازها آنجاست

اهرمن آنجا ، اهورا نيز

بودا : پهندشت نيروانا نيز

پرسنده : پس خدا آنجاست ؟

هان ؟

شايد خدا آنجاست

بين دانستن

و ندانستن

تا جهان باقي ست مرزي هست

همچنان بوده ست

تا جهان بوده ست