تو اگر ميدانستي

ميان تشنگي من و ترانه ي دريا

چه فاصله ي تاريکي ست

ديگر از من

نشاني از آن ستاره نوبال را نمي پرسيدي

همان ستاره ي نوبالي که

از سينه ريز پاره ي آسمان

به گونه هاي خيس تو باريد و

مرا شاعر کرد